چو شمع تا سحر افسانه می شود تب وتاب

نگاه برق خرام است جلوه ای دریاب

اگر غنا طلبی مشق خاکساری کن

حضورگنج براتی ست سرنوشت خراب

به فیض کاهلی آماده است راحت ما

که سایه راست ز پهلوی عجز بستر خواب

فریب جلوهٔ نیرنگ زندگی نخوری

که شسته اند ازین صفحه غیر نقش سراب

در آن بساط که از رنگ آرزو پرسند

چو یاس در نفس ما شکسته است جواب

به دل اگر برسی جستجو نمی ماند

تحیر است درآیینه شوخی سیماب

نماند در دل ما خونی از فشار غمت

به غنچگی زگل ماگرفته اندگلاب

ز شرم حلقهٔ آن زلف حیرتی دارم

که ناف آهوی مشکین چرا نشدگرد اب

عجب که رشتهٔ پروین زهم نمی گسلد

چنین که از عرق روی اوست درتب و تاب

زموج رنگ به دوران نشئهٔ نگهت

خط شکسته توان خواند از جبین شراب

غرور هستی او را فنای ماست دلیل

خم کلاه محیط است در شکست حباب

کسی چه چاره کند سرنوشت را بیدل

نشست سرخط موج ازجبین دریا آب